~ Wake me up when it's all over {open}

De stenen voelden koud aan, vlug opende ze haar ogen. Ze bevond zich in een hal, maar ze kon zich niks herinneren, wie was ze, wat deed ze hier en hoe was ze hier gekomen? De enige herinneringen die ze terug kon halen waren de kasteelmuren die op haar afkwamen vliegen en alles dat zwart werd. Wat was haar naam? Waar hield ze van? Wie waren haar ouders? Ze probeerde overeind te komen, langzaam maar zeker lukte het. Ze keek naar haar poten, poten? Had ze die altijd al gehad? Waren de kasteelmuren in haar enige herinnering ook zo groot? Deze kamer stond een stuk kleiner in haar herinnering gegrift. Never mind, ze wou antwoorden en wel nu. Diep in haar geheugen gravend probeerde ze dingen terug te halen, maar het wou haar niet lukken, het enige wat terug was gekomen waren de kasteelmuren die op haar afkwamen en een verlangen naar muffins. Op dat moment schrok ze op uit haar gedachten van een kat die de zaal binnen was komen lopen, ze inspecteerde haar poten nog een keer, was zij ook een kat? Ja, dit waren kattenpoten, was ze echt altijd al een kat geweest? Ze zuchtte en keek nieuwsgierig naar de kat die net naar binnen was komen wandelen.

Met sierlijke, rustige passen liep Dog de main hall binnen. De stoffige, muffe lucht die er hing liet haar haar bovenlip eventjes optrekken en haar blinkende witte tanden aan het zonlicht onthullen. Hoe je het ook wendde of keerde, hoe vaak ze ook door deze hal liep of hoe lang, ze zou nooit wennen aan deze lucht. Naja, het was haar eigen fout geweest om manen terug het kasteel binnen te lopen en haar menselijke vorm te verliezen. Nu viel er niks meer aan te doen.

Ze spitste haar oren en hief haar kop met een lichte frons toen ze geluid hoorde in de buurt van de deur. Een kat... Haar frons werd wat dieper terwijl ze haar geheugen afzocht naar enkele tekenen van herkenning van in dit wezen. Nee, ze kende deze kat niet. Langzaam trippelde ze dichter naar de kat toe, haar rug behoedzaam iets gekromd. "Zeg, ben je nieuw hier?" Miauwde Dog, haar ogen licht vernauwd.

'Zeg, ben je nieuw hier?' ze schrok op en viel om, ze stond net goed op haar poten. Gegeneerd keek ze naar de kat voor haar, 'Ik denk het, ik weet niks meer. Ik weet niet wat ik hier kom doen en ik weet ook niet of ik altijd een kat ben geweest, aangezien ik erg veel moeite heb met dit lichaam. Het enige wat ik vreemd genoeg kan opwekken is dat ik enorm van muffins hou. Ik weet niet eens mijn naam.' Ze irriteerde zich aan het feit dat de paniek in haar stem zo duidelijk te horen was, maar hopelijk begreep deze kat haar en was het geen agressieve bedoeling. Moest ze oppassen hier? Of waren de wezens hier gewoon vriendelijk?  Ze wist het niet, ze wist zelfs haar eigen naam niet en ze kon niet fatsoenlijk op haar poten staan, ze voelde zich slap, hopeloos en bovendien een zwakkeling. Ze wist niet wat ze in deze situatie moest doen en ze keek hulpeloos naar de kat voor haar.

~ Sorry voor de flutpost -.-

Dog trok eventjes haar wenkbrauw op toen er een vreemd verhaal op haar afgevuurd werd. 'Ik denk het, ik weet niks meer. Ik weet niet wat ik hier kom doen en ik weet ook niet of ik altijd een kat ben geweest, aangezien ik erg veel moeite heb met dit lichaam. Het enige wat ik vreemd genoeg kan opwekken is dat ik enorm van muffins hou. Ik weet niet eens mijn naam.' Had de nieuweling haar toe gemiauwd. Dog wist niet waarom, maar ze begon zachtjes te grinniken. Ze gaf de laatste zin de schuld hiervan. "Nou, dan noem ik je tot je het weer weet, Muffin," Miauwde ze met een grijns*, "Ik denk dat je ooit een mens was en dat je ten prooi gevallen bent aan de vloek van het kasteel." Miauwde ze vervolgens, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.


*Hope ya don't mind xD