Magic and mumbo-jumbo. I must've hit my head on my way in.

Lightning liet haar blik langs verscheidene katten glijden, maar er sprong nog niemand uit die haar deed denken aan Serah. Ondertussen merkte ze dat Masked naar Hope toe gestapt was en nu met hem sprak. Dat was een verbetering, op z'n minst leek het alsof de vijandigheid voor nu verdwenen was. Plots stopte de zwarte kater echter met praten en stapte opnieuw op haar af. Weer fluisterde hij naar haar, iets dat haar toch lichtelijk ongemakkelijk maakte, de woorden zelf versterkte dat enkel. Maar hij doelde wel op het feit dat hij haar zusje had gezien. Zodra Masked het had over de poes in de hoek van de kamer schoten haar ogen die kant op. Serah! Het was zoals hij had gezegd, ze leek op haar. Lightning schoot richting de hoek en drukte haar kop tegen Serah aan. "I'm glad you're safe" mompelde ze.

HOPE

Hope keek op toen hij de zwarte kater op zich af zag stappen en meteen was hij weer op scherp, zodat hij het dit keer kon voorkomen als hij hem weer een haal over zijn neus wou geven. De woorden die hij sprak verbaasde hem echter. 'Sorry, ik ben Masked, ik was een beetje overdonderd door haar, en daardoor vergat ik mijn manieren. Ik...' Een beetje is nog zacht uitgedrukt, dacht hij zwijgend, maar hij besloot Masked een tweede kans te geven en knikte kortaf. Hij dacht niet dat hij ooit vrienden met de kater zou worden, maar hij kon op z'n minst proberen samen door één deur te komen. Hij had hen tenslotte geholpen en als ze hier nog voorlopig zouden blijven was het niet slim om nu al vijanden te maken.. Hope schudde zijn kop en richtte zich weer op de katten in de zaal. Hij volgde Lightning's blik en zijn adem stokte even toen hij de katin herkende. Serah! Hij rende met Lightning mee, zijn ogen bezorgd, maar blij omdat ze haar weer hadden gevonden. Ze leek ongedeerd, op de harige staart en oren die ze had gekregen na dan. "Serah," zuchtte hij opgelucht.

Lightning schudde haar hoofd even toen Serah mompelde dat het haar speet. Het maakte nu toch niet meer uit, ze waren samen en ze kwamen er wel weer uit. De enige die ze zo makkelijk kon vergeven was haar zusje. Een ander was er niet zonder klappen vanaf gekomen. Nu nog een manier vinden om weer mens te worden en dan kwam alles goed. Serah had ondertussen Hope ook al opgemerkt. Lightning keek even achterom, naar de plaats waar Masked eerder nog gestaan had, maar hij was alweer verdwenen. Ze vond hem nogal vreemd, maar hij had wel degelijk geholpen. "Serah, kun je ons vertellen wat je van deze plek weet? Heeft iemand je iets verteld?" vroeg ze haar zusje. Hopend op een antwoord dat hen verder zou kunnen helpen.

Nog voor Serah kon antwoorden kwam Masked bij hen staan en begon uit te leggen wat de trials inhielden. Een trial was dus wel degelijk gevaarlijk. Wat hij voorstelde klonk aantrekkelijker. Een voting.. Op zijn minst zou ze een voting voor Serah willen. Haar zusje mocht in geen geval gevaar lopen. Dat gevoel werd versterkt toen ze hoorde wat hij daarna over de trials waren. Het leven buiten het kasteel zou wel zwaar zijn, als je bedacht hoe veel mensen er in het dorp waren die katten haatte. Weinig veilige plaatsen en dat was juist wat ze wilde voor haar zusje. Zijn laatste woorden verstond ze niet. "En hoe worden we dan weer mens?" Het was misschien wel de belangrijkste vraag. Waarschijnlijk duurde het even voordat dat bereikt kon worden, anders zouden er geen trials bestaan. Toch bekroop het ongemakkelijke gevoel haar, dat ze misschien wel altijd zo zou blijven. Als kat.

HOPE

De hereniging van Lightning en Serah was vertederend om te zien, dus liet Hope ze voor een moment even zwijgend met rust. Tot Serah zich uiteindelijk tot hem richtte en met de herkenning van zijn zeegroene ogen vroeg of hij dat was. Hope knikte en glimlachte om haar gerust te stellen. Serah kennende droeg ze nu een enorm schuldgevoel met zich mee omdat ze haar het kasteel in gevolgd waren en daardoor alle drie in een kat waren veranderd. Maar, Hope had het zichzelf nooit kunnen vergeven als ze Serah daar alleen hadden gelaten. De situatie was al moeilijk genoeg, en nu hadden ze ten minste elkaar nog. Ze kwamen er wel uit, alles zou weer goed komen.. 'Serah, kun je ons vertellen wat je van deze plek weet? Heeft iemand je iets verteld?' vroeg Lightning. Het was echter niet Serah die antwoord gaf, maar de zwarte kater die hun hiernaartoe had geleid. Met een frons luisterde Hope naar zijn woorden. Dus, die trials waar hij het eerder over had gehad was een soort test? Hope kon nu al raden dat die tests waarschijnlijk niet ongevaarlijk waren, dodelijk zelfs. De voting klonk hem wat dat betreft als muziek in de oren. Niet voor hem, hij wist toch wel dat Masked waarschijnlijk met dat goede woordje niet op hem doelde, maar voor Serah en Lightning, zodat zij in ieder geval geen gevaar liepen. Echter was er dan nog altijd de vraag of de leider van dit kasteel naar Masked zou luisteren en dat was een risico die Hope liever niet wilde nemen. Was er geen andere uitweg? Dacht hij koortsachtig. Ja, ze hoefde niet te blijven, volgens Masked, maar Hope wist ook wel dat ze als kat buiten het kasteel nergens terecht konden. Iedereen die buiten deze stenen muren op twee benen liep had een hekel aan ze. Er was maar één oplossing. De woorden brandde op zijn lippen en op dat zelfde moment stapte ook Lightning naar voren en vroeg ze datgene wat al die tijd in zijn hoofd had gezeten. 'En hoe worden we dan weer mens?' Hope keek Masked in spanning aan, en die bevestigde zijn grootste vrees. 'Waarschijnlijk weet je het antwoord al, en je hebt gelijk.. Jullie zullen hoogstwaarschijnlijk nooit meer mensen worden.' Nooit meer. Voor altijd een kat. Het duizelde Hope, maar toen hij naar voren stapte en zijn mond opende was zijn stem ijzig kalm. "Hoogstwaarschijnlijk?" vroeg hij. "Je bedoelt dat er echt geen mogelijkheid is om de vloek weer terug te draaien?" Hij wist het antwoord wel, maar Hope wilde de werkelijkheid nog niet onder ogen zien. Het was ook niet logisch, als een magie hun in deze vorm had veranderd, kon magie dat ook weer terugdraaien.

Lightning wachtte, diep van binnen toch wel gespannen, op het antwoord van Masked. Eens hij begon te spreken merkte ze hoe emotieloos zijn stem was, terwijl het antwoord dat hij gaf iets betekende dat bij de meesten wel medeleven opgewekt zou hebben. Het was beter zo. Ze hield niet van sugarcoating. Het was zoals het was en dat was ook precies de manier waarop zij vaak sprak. Anderen zouden nog meer emotie tonen als blijk van medeleven naar haar, dan zij zelf deed en vaak werd dat niet in dank afgenomen. Hope vroeg het nog maar een keer, waaruit bleek dat hij het nog niet wilde geloven. Lightning zuchtte even en keek naar Serah. "Jij loopt nooit meer zomaar weg. Ik ben blij dat je veilig bent en dat we bij elkaar zijn, maar dat betekent niet dat ik dit lot zomaar zal aanvaarden" zei ze kalm. Het was niet zo ijzig als ze normaal naar een ander was, maar de toon was duidelijk. Ze hield haar zusje niet verantwoordelijk, maar het was wel een grote slag. Op zijn minst was Snow niet meegekomen.. Grote kans dat hij later nog halsoverkop het kasteel binnen kwam rennen. Light richtte haar blik weer op Masked, die tot haar verbazing, naar haar aan het kijken was. Ze zag wel dat er iets in zijn ogen speelde, alleen begreep ze niet wat. "Bedankt voor alle informatie en hulp." Het was netjes hem te bedanken en hij had hen een gunst bewezen, ondanks zijn wat vreemde entree en de krassen op Hope's neus.

HOPE

Het beviel hem niet echt hoe de zwarte kater naar Serah en vooral Lightning zat te staren, maar omdat hij hun een gunst had bewezen knikte ook Hope even kortaf naar hem toen Lightning hem bedankte. Zonder hem had het misschien nog heel lang geduurd voordat ze Serah hadden gevonden. 'Ik ben de commander van dit kasteel, Aka zal over mijn woorden nadenken. Zal ik ook voor jou een voting aanvragen meneer..?' "Hope," vulde Hope aan. Een commander dus. Hij wist niet precies wat dat inhield als kat, maar het was vast belangrijk. Masked probeerde hem te vertellen dat het lang niet zo slecht was als kat en hoewel Hope hem graag gelijk wilde geven, zeker als het betekende dat hij er voor de rest van z'n leven zo uit ging zien, was hij er toch nog een beetje sceptisch over. Hij wist niet of hij ooit zou wennen aan de harige staart en grote oren, maar hij moest er maar het beste van maken. Zo lang Lightning en Serah maar veilig waren.

Masked leek een complete omslag te maken in zijn gedrag en stelde zich ook voor aan haar zusje. Wat ze echter nog niet eerder van hem gehoord had, was dat hij de commander van het kasteel bleek te zijn. Iemand die je dus beter te vriend kon houden, als commander echt zo'n hoge rang was als dat ze dacht dat het was. Zijn praatje over dat het leven als een kat zo erg nog niet was deed haar niet zo veel. Ze had hier niet voor gekozen en daarom legde ze zich er nog niet bij neer. Light was altijd al koppig geweest en dit was precies zo'n situatie waarin ze zich niet zomaar liet leiden door wat er uitgestippeld werd. Serah fluisterde haar wat toe en ze draaide zich wat naar haar zusje om haar antwoord te geven. "Hij kwam ons tegen toen we net wakker werden in de Main Hall en hij heeft ons geholpen jou te vinden" antwoordde ze kalm, maar zacht om Serah wat gerust te stellen. Niet dat zij veel van Masked af wist, maar hij leek oprecht te willen helpen.

Lightning volgde de zwarte met haar ogen toen hij weg stapte om even later terug te komen met veren en stro. Wat was dit nu weer? Zijn aanbod om haar te helpen, werd natuurlijk meteen afgeslagen. "Ik maak er zelf wel een." Ze sliep nog liever op de grond dan nog meer hulp te aanvaarden vandaag. Het was al genoeg dat ze van hem afhankelijk was geweest in haar zoektocht naar Serah. Even keek ze naar het bed dat in de ruimte stond, maar die lag al vol met katten. Waarschijnlijk zouden ze een kansje maken na de trials, maar voor nu moest ze het zonder bed doen. Niet dat ze de persoon was om hierover te zeuren, ze had wel erger meegemaakt. Snel trippelde ze naar de voorraad stro en veren en nam er wat van mee terug, waarna ze het voor haar poten op de grond liet vallen. Ze begon wat met haar voorpoten in het stro te rommelen, proberend om er een beetje vorm in te krijgen.

Nadat Masked had aangeboden Serah te helpen, moest hij zich toch even met haar nest bemoeien. Lightning keek hem aan en rolde even met haar ijzig blauwe ogen, waarna ze verder ging. Op de achtergrond hoorde ze haar zusje instemmen met de hulp die werd aangeboden, waarna Masked aan de slag ging. Zelf ging ze verder met het maken van haar eigen nest. De strosprietjes in het midden drukte ze plat zodat ze haar niet zouden prikken als ze erin lag. Veren bovenop, om het wat zachter te maken. Lightning stapte haar nest in en ging liggen, om te kijken of het te doen was. Niet het meest comfortabele bed ooit, maar kieskeurig was ze niet als het om dit soort dingen ging. De poes stond weer op en rekte zichzelf uit. De zwarte kater was blijkbaar klaar met het nest van Serah en kwam dus kijken hoe het met haar kunstwerkje stond. "Ik zei toch dat ik het zelf zou doen" antwoordde ze koeltjes.