Magic and mumbo-jumbo. I must've hit my head on my way in.

Serah? De eerste gedachte die door haar hoofd spookte, terwijl ze haar ogen langzaam opende om haar omgeving in zich op te nemen. Het laatste wat ze zich herinnerde: de deur van het kasteel die een stukje open stond, waarna ze al roepend naar haar zusje naar binnen stapte. Gevolgd door Hope. Daarna? Niets anders dan zwart, leegte, bewusteloosheid. Haar hoofd voelde alsof deze elk moment kon barsten, maar toch kreeg ze het voor elkaar om overeind te komen en om zich heen te kijken, direct alert, omdat ze veel te dicht bij de grond stond. Eenmaal naar beneden kijkend, vloekte ze binnensmonds, om vervolgens haar hoofd te schudden. Dit was niet waar. Zo'n kinderverhaaltje was toch echt niet waar.. Onder haar stonden een stel poten. Ze keek achterom. Een pluizige rode staart, vast aan een crèmekleurig behaard lichaam. Shit! Als zij er zo uit zag, dan Serah ook en Hope. Meteen richtte ze haar aandacht weer op haar omgeving. Als dit een droom was... Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar toen ze bedacht dat ze nooit zulke dromen had. Het begon langzaam te dagen, maar de zorg om haar zusje bleef door haar hoofd suizen als een alarmbel.

(Eerst Hope, dan mogen er anderen bij)

HOPE

Auch, zo'n hoofdpijn... Met het gevoel alsof er met een hamer op z'n hoofd was ingeslagen, werd Hope wakker. Hij knipperde dof met zijn zeegroene ogen en liet met een verbaasde blik de omgeving op zich inwerken. Gigantische muren van een eeuwenoud gesteente leek hen te hebben ingesloten. Hope kon zich niet meer herinneren hoe hij hier op de koude grond terecht was gekomen. Het laatste wat hij wist was dat hij met Lightning het kasteel was binnen gegaan om naar Serah te zoeken. Lightning! Snel keek Hope achterom, ietwat beschaamd omdat ze hem waarschijnlijk op de grond had zien zakken. Wat vreemd was, hij kreeg namelijk nooit black outs...? Hope's ogen werden groot van verbazing. Hij had een staart! Een lange, grijze, harige staart! Paniekerig sprong hij overeind en bestudeerde hij zijn lichaam. Vier poten, grote oren, kietelende snorharen. Hij was een kat! Maar, hoe? Wat? Oké, dit moet nog een droom zijn, besefte hij grimmig, terwijl hij onhandig ging zitten. Het voelde alleen angstaanjagend echt.

Lightning kneep haar ogen even dicht en opende deze opnieuw. Alles was hetzelfde. Focus on your goal! De poes keek om zich heen en inspecteerde haar omgeving. Haar ogen stonden vastberaden, ze moest de rest vinden. Pas toen ze achterom keek, merkte ze op dat ze niet alleen was. Een eindje verderop stond een grijskleurige kat. Hoewel ze liever geen hulp vroeg aan vreemden, die waarschijnlijk niet te vertrouwen waren, had ze geen keus. Met voorzichtige passen stapte ze op de kat af. Het moment dat haar ogen de zijne vonden, hield ze stil. Een ietwat verwarde uitdrukking schoot over haar gelaat. Ze herkende die groene ogen, maar dat kon toch niet waar zijn. "Hope?" vroeg ze, half vragend, half bevestigend. De verwarring was alweer van haar gezicht geslagen en had plaatsgemaakt voor de bekende kalme, koele uitdrukking die ze altijd droeg.

HOPE

Ja, dit was gewoon een droom. Zo'n vage droom die je altijd hebt als je in de duisternis wegzakt. Binnenkort zou hij wakker worden en dan zou Lightning hem kritisch aankijken, omdat hij als een meisje was flauwgevallen. Een beetje zenuwachtig gaf Hope een paar likken over zijn borst. Jegh, nee, stop daarmee! De haren op zijn tong waren net echt en met een vies gezicht spuwde hij ze weer uit. 'Hope?' hoorde hij een bekende stem plots zeggen. Verbaasd keek hij op, om vervolgens de ijsblauwe ogen van Lightning te ontmoeten. "Lightning?" vroeg hij verrast, terwijl hij de crémekleurige katin onderzoekend aankeek. Ze leek in nergens op de Lightning die hij als mens kende, maar de ogen waren toch echt van haar. En haar stem ook, die hem duidelijk herkend had. Hope schudde even verward zijn hoofd. Hij had wel eens vaker over Lightning gedroomd, maar nog nooit op deze manier. Ugh, dit werd met de minuut vreemder.

Toen de kater voor haar, haar naam zei, wist ze het zeker. Dit was Hope. Ze knikte ter bevestiging. Het was haar schuld dat hij hierin meegetrokken was. Het maakte niet uit of hij zelf aangeboden had om mee te zoeken naar Serah, of dat het zijn vriendin was. Zij had hem mee laten gaan, ondanks al die geruchten. De poes schudde kort haar hoofd en keek naar haar poten. Was dit nou een droom of niet? Light sloeg haar klauwen uit en prikte met haar nagels in haar linkervoorpoot. Het stak, ze voelde pijn, er welde bloed op tussen haar lichte vacht. Automatisch bracht ze haar wondje naar haar mond en gaf er een lik over. Toen ze besefte wat ze deed bracht ze haar poot met een ruk naar de grond. Zichzelf voor schut zetten met een bekende naast haar, ugh, wat was dit. "We moeten Serah zoeken" kwam er koeltjes uit. Hoewel ze zich verre van kalm voelde.

HOPE

De uitdrukking op Lightning's gezicht was onmiskenbaar, kat of niet. Hope liet een lachende zucht over zijn lippen glijden. Misschien moest hij iets minder met de Farron sisters omgaan, als hij die blik van Lightning nu ook al in zijn dromen kreeg.. 'We moeten Serah zoeken,' drong de poes voor hem aan. Hope kwam overeind en trok zijn wenkbrauwen op, wat er hoogstwaarschijnlijk erg vreemd uit moest zien in deze gedaante. "Ja goed, met een beetje mazzel verander ik straks in een vogel. Of nee wacht, een hond, nog beter," reageerde hij droogjes. Het was duidelijk dat hij de situatie niet echt serieus nam. De kat in de schaduwen had hij nog niet eens opgemerkt, teveel met zichzelf en het hele kattengedoe bezig op het moment.

De pijn die haar nagel had veroorzaakt, was echt. Ze wist dat het echt was. Er bestond een verhaal over het vervloekte kasteel. Niemand geloofde daarin, behalve enkele dorpsgekken. Erover dromen deed ze nooit, ze hield er zich niet mee bezig, dat kasteel lag niet in haar gedachten. Hoe kon ze er dan over dromen? Logisch nadenken en je kwam op het antwoord dat dit geen droom was, maar de situatie op zich was verre van logisch. In een kat veranderen, omdat je een kasteel binnen loopt. Droom of niet, Serah was hier ook en moest dus ook een kat zijn. Zoals altijd nam Lightning de situatie uiterst serieus, maar Hope leek het een beetje weg te lachen met zijn opmerking. Haar oren schoten automatisch plat en haar rode tabby staart werd dikker dan deze al was. "Ik denk niet dat dit een droom is Hope en daarbij maakt het niet uit of het dat is. Serah is hier ergens, alleen" beet de flame point poes hem toe, de nadruk leggende op het woord alleen. Ze was niet in de mood voor grapjes. Haar instinct zei haar dat er echt iets mis was.

HOPE

Hij wist dat Lightning nooit echt een goed gevoel voor humor had gehad, maar de koude blik die ze hem schonk toen ze haar oren plat in haar nek legde, leek hem een beetje heel erg ver gaan. Of het kwam gewoon door het hele kat zijn dat ze er opeens dreigender uitzag. Ietwat van zijn stuk gebracht, trok Hope zijn oren naar beneden, en hij liet ze meteen weer omhoog schieten omdat dit zo vreemd aanvoelde. 'Ik denk niet dat dit een droom is Hope en daarbij maakt het niet uit of het dat is. Serah is hier ergens, alleen' beet Lightning hem toe. Op Hope's gezicht verscheen een ongeloofwaardige frons. Sinds wanneer geloofde Lightning in dit soort mumbo-jumbo? Hij opende zijn mond om te reageren. "Light, ik denk echt niet da-" maar verder kwam hij niet, want hij werd plotseling onderbroken door een gedaante die vanuit de schaduwen tevoorschijn kwam. 'Wat is er?' Zijn stem kwam als een verassing aan bij Hope. Katten die konden spreken, dit ging zijn verstand te boven.. "Ik moet flink op mijn hoofd gevallen zijn.." mompelde hij. Hij was er nog steeds niet over uit hoe hij bewusteloos had kunnen raken in het bijzijn van Lightning. Plots sneed er een scherpe pijn door zijn neus en voordat Hope kon beseffen wat er gebeurd was, voelde hij een warme vloeistof over zijn huid sijpelen en zag hij de rode druppels op de grond vallen. Bloed? 'Denk je nu nog steeds dat je droomt, dorpsgek?' hoonde de kater geïrriteerd. De werkelijkheid trof Hope hard. Hij hoorde de stem enkel vaag op de achtergrond, terwijl zijn geest razendsnel alle feiten bij elkaar verzamelde en hieruit een conclusie probeerde te trekken. Dit was geen droom. De vloek was waar. Hij was een kat! Hope's ogen werden groot van ontsteltenis. Zijn lippen bewogen alsof hij iets wilde zeggen, maar niet in staat waren de juiste woorden te vinden. Hij was een kat. Maar, hoe? "Hoe...? herhaalde hij, dit keer hardop.

OOC: Ghehe, sorry Babs. xD

Hope leek haar niet te willen geloven en haar bovenal niet helemaal serieus te nemen. Dit irriteerde haar mateloos, maar nog voor hij echt op haar woorden kon reageren, hoorde ze opeens een stem achter haar. Meteen draaide ze zich om, haar vacht ietsjes overeind staand. Normaal was ze dit soort dingen meestal voor, maar de transformatie moest haar minder oplettend hebben gemaakt. De zwarte kater die was verschenen, had hen gevraagd wat er was. Ze wist niet zeker wat ze van hem moest denken en gaf dus ook niet meteen antwoord. De aanval op Hope had ze eveneens niet zien aankomen. Het gebeurde allemaal zo snel en hoewel de kater geïrriteerd bleek over hetzelfde feit als haar, liet ze een vreemde niet zomaar aan haar vrienden zitten. De gechoqueerde blik in Hope's ogen vertelde haar genoeg. Het begon door te dringen in dat eigenwijze hoofd van hem. Lightning stapte tussen de twee in, haar rug naar Hope gekeerd, haar oren nog altijd wat naar beneden. In haar blauwe ogen stond een wantrouwige blik. De zwarte kater verzachtte zijn blik toen hij weer naar haar keek, iets dat haar een beetje van haar stuk bracht, al liet ze het niet merken. "Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?" beet ze hem toe. Hij had net een van haar vrienden in het gezicht geslagen, misschien zou hij Serah ook wat aandoen. Ze wilde echter wel de informatie die hij wellicht had.

HOPE

Zijn hoofd duizelde van de nieuwe ontdekking en maakte het veel aannemelijker om weer te gaan geloven dat het allemaal een droom was. Maar, dat was niet zo. De pijn op zijn neus was echt. Lightning die hem met haar diepblauwe ogen aankeek was echt. De vloek was echt. Hope kon maar geen logische verklaring verzinnen voor zijn plotselinge gedaanteverwisseling. Die was er ook niet, hij had nooit geloofd in magie. Maar, als ze in katten konden veranderen, moest dat ook weer omgedraaid kunnen worden. Dat moest gewoon. Anders zaten ze hier voor eeuwig vast, gehaat door de buitenwereld. Hope wilde nog niet in zien hoe uitzichtloos de situatie was, dus richtte hij zijn aandacht weer op de vreemde zwarte kater die hem zojuist een bloedneus had geslagen. Zijn blik stond nog altijd geïrriteerd, en als het een mens was geweest had hij hem allang al de les gelezen. Maar, hij was nu een kat, en om eerlijk te zijn wist Hope nog niet goed wat voor houding hij zich moest geven in zijn nieuwe lichaam. 'Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?' vroeg Lightning. Hope had dat antwoord al klaar. Niet. Hij mocht de kater niet en hem vertrouwen deed hij al zeker niet. Het zat hem ook helemaal niet lekker dat hij zo openlijk met Lightning zat te flirten. Het liefst veegde hij die zelfvoldane blik van zijn zwarte kop af, maar hij dacht niet dat dat een goede manier was om het tintelende gevoel in zijn poten (hij had nog niet door dat dat jaloezie was) mee te uiten. In plaats hier van ging hij verdedigend naast Lightning staan, terwijl hij zachtjes haar aandacht trok. "We verdoen onze tijd hier, laten we Serah gaan zoeken," mompelde hij. Hij haalde haar het liefst zo snel mogelijk bij de kater vandaan.

Lightning had een simpel voorbeeld verwacht, een verklaring, waarom hij wilde helpen en waarom ze hem niet zou hoeven wantrouwen. Dat was echter niet wat ze kreeg, althans, niet op de gebruikelijke manier. Het ergste was nog, dat ze door de huidige situatie en zijn onverwachtse set, compleet van haar stuk gebracht was. Hoewel haar houding en ogen strak bleven, was ze vanbinnen wat verward. Zo mooi als jij? What the.. Hope kwam ondertussen naast haar staan en de zwarte kater voor hen leek het nog altijd niet op prijs te stellen dat hij erbij was. Light voelde zich een beetje bekeken en zwiepte met haar staart uit ongemak, iets dat automatisch ging en ze nog niet helemaal in de hand had. Hope mompelde tegen haar dat ze beter weg konden gaan, terwijl de kater voor haar vroeg om haar naam. Ze wilde Serah zoeken, dat was alles voor nu. Het liefst ging ze met Hope mee, maar eigenlijk wisten ze niets van dit kasteel. Het kon wellicht dagen duren voor ze nog iemand vonden die bereid was hen te helpen. Misschien had deze kater haar zusje wel gezien, of de weg gewezen. De gedachte dat Serah ergens alleen was liet haar een keuze maken. "Ik zoek naar iemand die er net zo uit ziet als ik, iets kleiner. Ze was ook een mens. Heb je haar gezien? Of iets van haar gehoord?" zei ze tegen de kater. Dit was het eerste dat hij aan hen had gevraagd, het naam gedeelte liet ze nog maar even achterwegen, want ze wist in feite niets van de kater voor haar. En om haar naam dan te geven als hij hun zou helpen was niet haar manier van doen.

HOPE

Geïrriteerd zwiepte Hope met zijn staart. Het hele gedoe met die vloek drukte vervelend op zijn achterhoofd en hoe langer ze hier stonden, des te nerveuzer hij werd. De kater ging hen toch niet helpen, en hij wilde ook geen minuut langer met Light bij hem rondhangen. Ze moesten Serah zelf maar gaan zoeken, die extra sterke zintuigen die hij nu had gekregen moesten toch ergens goed voor zijn? Hope liet zijn zeegroene ogen even door de omgeving glijden, terwijl Lightning een beschrijving van haar zusje aan de kater gaf. Die leek zowaar over haar woorden na te denken en even keek Hope hem fronsend aan, benieuwd of hij dan misschien toch ongelijk had over hem. 'Wacht eens even... Jij hebt een zusje! En dat vertel je me nu pas... Sjonge, je zou toch haast denken dat je me niet vertrouwd..' Hope trok zijn neus op. Nee, toch niet, zijn oordeel over hem was juist geweest. "He's just playing with us," mompelde hij zacht naar Lightning.

Het was duidelijk dat de kater haar wantrouwen niet waardeerde en dat liet haar verwarring wat zakken. De situatie waarin iemand fel tegen haar reageerde was haar bekend. De flame point poes trok haar oren iets naar beneden toen hij antwoordde. "Vind je het gek. Zeg me niet dat jij niet wantrouwend zou reageren als je plots in een mens zou veranderen op onbekend terrein" sprak ze koeltjes, haar ijsblauwe ogen strak op de kater voor haar gericht. Hope mompelde opnieuw wat tegen haar, dus haalde ze haar ogen voor een moment van de zwarte kat en keek haar vriend aan. "Dit is zijn terrein, als er iemand is die ons op zijn minst een kant op kan sturen is het deze kat. Als we zelf gaan zoeken kunnen we misschien dagen ronddwalen, omdat we op de verkeerde plaats zitten" zei ze tegen hem. Haar besluit stond vast, ze wilde het proberen, al was het een risico. Mocht het toch anders uitlopen, dan wisten ze zich vast wel te redden. Zelfs als kat. De zwarte kater bleek Hope ook gehoord te hebben, gezien ook hij hem aansprak. Lightning bleef Hope aankijken om te peilen wat zijn reactie zou zijn. Ze schrok een beetje toen de zwarte kater plots iets in haar oor fluisterde. Hoe had hij zo dichtbij kunnen komen zonder dat ze het had gemerkt? Ze was echt niet scherp vandaag. De poes kneep haar ogen nadenkend samen. Dat was een vuile streek, maar hij had anders geklonken toen hij zijn smeekbede eraan toevoegde. Niet alsof hij haar iets aan zou doen en een dagje jagen moest toch wel te overleven zijn. Voor Serah zou ze alles doen. "Oke" kwam er wat kortaf uit. Ze voelde zich nog niet helemaal op haar gemak zo. Ze wenkte even naar Hope en vroeg zich heel even af of hij wel mee zou komen.

HOPE

Hope sloeg zijn klauwen uit toen hij de woorden hoorde. Hij wist dat de kater hem gewoon op de huid wou zitten en het zou eigenlijk niet moeten werken, maar toch irriteerde hij zich mateloos aan hem. Natuurlijk wilde hij Serah terug vinden! Het idee dat ze hier ergens zielsalleen was in de klauwen van een vloek, zorgde ervoor dat hij haar zo snel mogelijk wilde vinden. Maar, hij wilde dat gewoon niet met hèm, de zwarte kater die overduidelijk een move naar Lightning aan het maken was. Hij wist niet eens of hij daarvan moest walgen of niet, omdat hij een kat was. Waarschijnlijk had hij het bij iedereen, mens of kat, wel vervelend gevonden. 'Dit is zijn terrein, als er iemand is die ons op zijn minst een kant op kan sturen is het deze kat. Als we zelf gaan zoeken kunnen we misschien dagen ronddwalen, omdat we op de verkeerde plaats zitten,' hoorde hij Lightning zeggen. Mompelend keek Hope weg. Ze had waarschijnlijk wel gelijk, maar leuk vond hij het absoluut niet.

De zwarte kater leek tevreden met het feit dat ze hem beiden volgde. Hoewel Lightning wist dat Hope dit helemaal niets vond, was dit hun kans. Als er katten in het dorp kwamen, waren die meestal niet erg vriendelijk, dus ze had eigenlijk geen warm welkom verwacht. Wat onwennig stapte ze voort, nog lang niet vertrouwd met haar nieuwe lichaam. Na een tijdje kwam de zwarte kater naast haar lopen en vroeg haar opnieuw om haar naam. Light hield niet echt van zijn overdreven manier van vragen en het feit dat hij zo anders met haar omsprong als met Hope. Maar omdat de kat daarna al snel met zijn eigen naam kwam opzetten en hij hen toch echt aan het helpen was, deed ze haar mond open om hem te antwoorden. "Mijn naam is Lightning." Haar stem was kalm, met een wat koele tint, de gebruikelijke toon die ze aanhield. De naam die ze ooit van haar ouders had gekregen hield ze voor zich. Zelfs Serah mocht deze nooit gebruiken en Hope kende hem niet. Het zat haar niet zo goed dat ze Hope volledig negeerden, maar ze wilde Masked liever te vriend houden en geen ruzie opstoken. Ondanks dat ze absoluut geen ervaring had op het gebied van liefde, was de spanning tussen de twee duidelijk te merken, zelfs voor iemand die totaal geen oog had voor dat soort zaken. Uiteindelijk hielden ze stil bij een ruimte, waarna de kater uitlegde wat dit was en waarom ze hier waren. Een trial dus.. Deze plaats werd enkel vreemder. Masked leek zich echter geen zorgen te maken om deze zogenoemde trial, dus het moest te halen zijn. De zwarte kater liet hen de kamer binnen lopen en Light's ogen speurde meteen alle katten af die zich er schuilhielden. Serah moest op haar lijken als kat, althans, dat nam ze aan, omdat ze beide ook dezelfde haar en oogkleur hadden gehad. "Nog niet.." antwoordde ze al zoekend.

HOPE

Met tegenzin begon Hope mee te lopen, niet van plan haar met de zwarte kater alleen te laten. Bovendien wilde hij Serah net zo graag vinden als haar, dus moest hij hun nieuwe 'gids' maar tolereren, voor zolang het duurde. Het was een meevaller dat de kater hem negeerde, dan hoefde hij daar in ieder geval zijn aandacht niet meer aan te besteden en kreeg hij even de kans om zijn eigen gedachten op orde te krijgen. Zijn hoofd was nog altijd een wirwar van onbeantwoorde vragen. Als we de vloek maar weer kunnen terugdraaien, dacht hij grimmig. Hij wilde niet de rest van zijn leven een kat blijven.. Zijn poten die hij ondertussen al beter onder controle had en lichtvoetig op het gesteente neer kwamen, brachten hem naar een afgesloten ruimte. De kater, Hope dacht dat hij zich voorgesteld had als Masked, richtte zich zowaar ook even op hem en legde uit waar ze waren en waar deze ruimte voor bedoeld was. Als het goed was konden ze hier Serah vinden.. Meteen liet Hope zijn blik door de ruimte glijden, zijn gezicht weer wat optimistischer. Hij verwachtte dat hij Serah op dezelfde manier zou herkennen als hoe hij Lightning had herkend, aan haar diepblauwe ogen.