I can't remember me anything...

Langzaamaan begon hij hysterisch te worden. Wie wist wie hij was, of waarom hij hier was? Hij kende zijn eigen naam niet eens, hoe zielig. Waarschijnlijk had hij een trauma opgelopen, ofzoiets, waardoor hij zich nu niets meer kon herinneren. Om toch niet stil te hoeven zitten, was hij het gebouw gaan verkennen. Hij was al enkele andere katten tegengekomen, meestal net ze in de war als hemzelf. Nu zat hij in het midden van wat vroeger de balzaal geweest moest zijn zielig te zijn. Veel tijd daarvoor kreeg hij echter niet, er kwam namelijk een andere kat binnen. De calico kater keek op en probeerde de tranen, die ongemerkt in zijn ogen waren gekomen, weg te vegen. Die poten bleken toch niet zo handig voor dat soort dingen.

eerst Socel, daarna mogen er als 'ie dat goed vind andere bijkomen -

"Hé, heb je enig idee wat voor een plaats dit is?", vroeg de witte kater schaamteloos kalm. Had hij dan niet door dat hij zich niet happy voelde? Toen hij antwoordde, klonk zijn stem verstikt en lichtjes hysterisch, ook al probeerde hij hem kalm en normaal te laten klinken. "Ik.. Ik denk dat dit een balzaal was." Deze kat leek wel degelijk een idee te hebben van wat hij hier deed, hoewel hij ietwat onhandig was en dus nog niet lang zijn lichaam gewend was, waarschijnlijk. Wat raar dat hij zo kalm kon blijven. De calico kater stopte met het proberen de tranen weg te vegen, en snoof eens. Zijn neus was vol gesnotterd en hij rook amper iets. Niet dat dat nu erg van belang was, en toch voelde hij zich zonder zijn reukvermogen.. Onbeschermd, alsof er elk moment iets van bovenaf op hem zou kunnen springen.

"Is er iets?", vroeg de witte kat. Blijkbaar had hij eindelijk door dat hij het emotioneel erg zwaar had, met dat geheugenverlies enzo. Hoe hij moest antwoorden wist hij eigenlijk niet echt... "Ach.. Het is gewoon..", begon hij, niet wetend wat hij moest zeggen. Misschien moest hij gewoon deze kat in vertrouwen nemen. Aan de andere kant, hij wist niks van deze kat. Ach ja, als deze kat besloot hem te vermoorden dan was het voorbij, dan hoefde hij niet meer te leiden. Niet dat hij zelf zelfmoord zou plegen, nee, dat durfde hij niet. Hij zuchtte eens diep en vertelde toen wat op zijn hart lag: "Ach.. Ik kan me niets meer herinneren, niets. Enkel dat ik wakker werd op de grond van dit kasteel en een kat was. Meer niet.". Hij keek even voorzichtig naar het gezicht van de witte kater om zijn reactie te peilen, en zag dat hij roze ogen had. Roze ogen.. Als een albino?

De kat zei iets, maar het ontging hem volledig. Hij was compleet in beslag genomen door zijn eigen zieligheid, en zonder het zelf te weten liepen de tranen weer vrijuit. Hij voelde dat hij bijna flauw ging vallen, maar het kon hem niet schelen. Laat het zwart maar komen.. Tot zijn irritatie kwam het niet, en even keek hij boos. daarna herinnerde hij zich hoe zielig hij was en keek hij weer zielig. Hij had niet door dat er een andere kat was. Opeens stortte hij in. Wat kon het ook schelen? Hij gilde de longen uit zijn lijf, schreeuwde dat hij zijn geheugen terug wou, krabte zichzelf, liet de tranen vrijuit en al die tijd dacht hij: "Waarom ben ik niet dood?"

-Spotted heeft een zenuwinzinking xD
Sorry dat het zo lang duurde, ik had weinig inspiratie en eigenlijk is dit een flutpost, maarja xD-

Hij schaamde zich verschrikkelijk dat hij zich zo liet gaan terwijl deze kat hier was, maar het was nu eenmaal zo. De witte kater drukte hem tegen de grond en de druk kalmeerde hem iets. Het bloed gonsde in zijn oren en hij kon niet horen wat de andere kat zei, maar het klonk boos. Toen de kat van hem afging, bleef hij ineengedoken zitten op de grond, beschaamd kijkend naar de grond. Hij was een emotioneel wrak, en had net deze albino kater laten zien dat hij een wel heel gemakkelijk doelwit was. Achja, erger dan dit kon het niet worden. Langzaamaan kwam zijn gevoel terug, en hij merkte dat hij een paar flinke krabben had aangebracht op zijn buik. Voorzichtig begon hij deze te wassen, te beschaamd om op te kijken of iets te zeggen tegen deze kat.