I'm not so old! [Crusifix]

CRUSIFIX :: Je moest er wat voor over hebben, als je wilde overleven als kat buiten het kasteel. Natuurlijk waren er de lappen grond die om het imposante gebouw heen lagen, maar dat hoorde bij het kasteel. Alles wat bij het kasteel hoorde was natuurlijk van die kasteelkatten, met hun vreemde, onmenselijke rituelen. Iets dat hij niet uit kon staan en mocht vandaag nou zo'n dag zijn dat hij geen zin had er eentje tegen het lijf te lopen. Dus zocht hij elders naar voedsel, hoe lastig dat ook kon zijn. Terwijl hij zijn grote lichaam in de schaduwen van de steeg hield, rook hij plots een andere kat, ondanks de stank van verrotte beesten, die hier overal hing in de armzalige buurt. Niet snel daarna kwam er een gestreepte verschijning de hoek om. De kater keek haar nauwkeurig aan, niet wetende met wie hij te maken had. Ze rook in ieder geval niet naar kasteelkatten lucht, dat was een pluspunt. "Hallo." Het was een simpel woord, maar het volstond.

CRUSIFIX :: Haar reactie was neutraal en ze leek hem geen bedreiging. De kater liet zijn lichaam iets meer ontspannen, zijn ogen nog altijd op de poes gericht. Nog voor dat een van hen iets meer kon zeggen dan een simpele hallo, werden ze echter ruw onderbroken door het geschreeuw van een mens. Hij sprintte direct weg, in dezelfde richting als de zilvergrijze poes. De kater keek kort achterom en zag dat de mensenvrouw met een pan naar hen zwaaide. Hoewel hij zich eigenlijk niet wou laten wegjagen, door niemand niet, wist hij dat het simpelweg onmogelijk was om zulke grote wezens aan te vliegen en succes te verwachten. Zijn strijd lag niet bij de mensen, maar bij de katten van het kasteel. Een paar hoeken en steegjes later, hield hij stil. Zijn blik gleed onmiddellijk terug naar de poes. "Dat was me een onderbreking" zei hij met zijn lage, ietwat rouwe stem.