Where..Where am i?

De koude, stenen grond voelde hard aan aan zijn zij. Voorzichtig deed hij een oog open, en zag dat hij half op de grond lag. Waar was hij? Niks wam hem bekend voor. De stenen vloer en muren deden hem denken aan een kasteel. Voorzichtig stond hij op, en keek ietwat verbaasd naar zijn poten. Hij kon zich niet herinneren dat hij poten had? Om preciezer te zijn, kon hij zich niets meer herinneren. Waar er tot nu toe alleen maar verwarring was, kwam er paniek. Was hij zijn geheugen kwijt? Dat kon toch niet? "Hallo? Is daar iemand?", riep hij, en zijn stem galmde door het kasteel. Hij stond zer zelfs niet bij stil dat het meer op gemiauw leek. Zich omdraaiende bestudeerde hij zijn lichaam. Bruine vlekken, een tamelijk lange nek, witte buik en poten.

Alles werd een waas, zo erg in paniek was hij. Een lichtgekleurde poes. "Ik ben er". Een ruis. Mompelen. Zwart flikkeren. Het kasteel. En dan.. Een herinnering.. Een jongen met bruin haar en groene ogen, lopend door de gang van de school. Hij had een bril op en zijn wiskundeboek in zijn hand. En toen was hij er weer, in het kasteel, met de lichtgekleurde poes die voor hem stond. "..Hand is.. Blijkbaar was hij flauwgevallen, hij lag weer op de harde stenen grond met een flinke buil op zijn hoofd. Verward keek hij naar de poes voor hem. "Wat..", zei hij, meer kon hij niet uitbrengen.

-Jeej, lekker dramatisch x'D-

"Ik ben er, maar.... Maar.. Ik weet niet... Niet echt.... Wat hier... Aan de hand is." Masked liep geïrriteerd naar de main hall. Wat konden die Cursed ones een lawaai maken! Ze wisten iniedergeval niet dat hij er aan kwam. Hij zou ze eens lekker laten schrikken. Ineens kwam hij uit de schaduwen en liep als een spook naar ze toe. "Wat doen jullie hier? Jullie hebben de vloek van het kasteel over jezelf uitgebracht. Jullie zullen altijd een kat blijven!" Waarna hij weer verdween in de schaduwen. Hij zou zien hoe de nieuwelingen reageerden. Hij zat nu al te grinniken.

"Wat doen jullie hier? Jullie hebben de vloek van het kasteel over jezelf uitgebracht. Jullie zullen altijd een kat blijven!". Opeens doemde er een gedaante voor hem op, die meteen weer weg was. Had hij het gedroomd? Hij keek om zich heen en zag in de schaduw een vage vorm, lijkend op een kat. Heel even zijn ogen dichtknijpen vertelde hem dat het wel degelijk een echte kat was, en geen hallucinatie. "Vloek? Wat bazel je nou, heb je je hoofd gestoten ofzo?". Verward keek hij uit zijn bruine ogen naar de schim in de schaduw.

De reactie was toch ietsjes anders dan Masked had gehoopt. Zuchtend kwam hij tevoorschijn uit de schaduwen, hij zag er heel intimiderend uit doordat je zijn ogen lastig kon zien door de donkere vacht.
Net voor de nieuweling bleef hij stil staan, zijn ogen schoten vuur. "Ik bazel niet.." Zei hij op een dreigende toon, het was duidelijk dat dit geen spelletje was voor hem. "Mijn hoofd heb ik ook niet gestoten... Jij misschien?" Hij fluisterde nu bijna, de kater was nu al klaar met de nieuweling en was bezig om duidelijk te maken wie er hier de baas was. Nou ja... Baas, hij was niet de Baas dat was Aka. Ja! Hij zou de nieuweling naar Aka leiden!
"Volg mij..." Fluisterde hij mysterieus, waarna hij wegliep, de schaduwen in.

Volg mij..", zei de vreemdeling mysterieus. Hij liep terug de schaduwen in waardoor hij bijna niet meer te zien was, alsof hij een dramatisch effect wou creëren. Door de verwarring en de angst lukte dat, en bijna was hij deze zwarte kater gevolgd. Een vleugje twijfel hield hem echter tegen, als een onderbuikgevoel. Was deze kat wel te vertrouwen? Hij besloot het eens te vragen, en de twijfel blonk in zijn ogen: "Waar.. Breng je me naartoe?"

Hij zuchtte, waarom altijd die vragen?
Hij stopte, draaide zich om en keek de kat recht in de ogen aan. "Laat maar, ik blijf hier wel..." Misschien kon hij de kat maar beter naar de on trial kamer brengen, dat was waar die thuishoorde. Hij nam een besluit en draaide zich weer om, "Misschien toch wel.." zei hij, en vervolgde toen. "Je bent iniedergeval veiliger bij mij, dan in je eentje hier."
HIj stopte even om de kat nadenktijd te geven...