You owe me a hunting day.. (Lightning)

Lightning zat ergens achterin de ruimte waar ze sinds hun binnenkomst verbleven. Alles begon langzaam in te zinken, maar zelfs na enkele dagen was ze nog niet bereid om het volledig aan te nemen als haar lot. Niemand commandeerde haar, niemand stippelde haar plan voor haar uit, dat deed ze zelf en dat had ze altijd al zelf gedaan. En nu? Alle controle was letterlijk buiten haar bereik geslagen. Ze had zelfs een afspraak moeten maken, afhankelijk moeten zijn, van een vreemdeling. Gelukkig bleek die vreemdeling uiteindelijk geen kwaads in de zin te hebben, maar het voelde toch wat onwennig. Masked had al een dag uitgekozen en ze moest toegeven dat het mooi weer was. Sinds ze in het kasteel was aangekomen had ze zich vooral om Serah bekommerd. Met kalme passen stapte ze naar de ingang van de kamer. De zwarte kater kwam al aangelopen en voor hij de ruimte betrad stond hij even stil om de vacht op zijn borst netjes te krijgen. Light keek lichtelijk geamuseerd toe hoe hij doorkreeg dat ze al stond te wachten. "Lang genoeg" antwoordde ze kalm.

Lightning keek toe hoe hij zich omdraaide en voor een moment stil was, voor hij zich herstelde en ze een opmerking terug geslingerd kreeg. De poes snoof even. "Ik ben altijd stipt als het om afspraken gaat, wat dat dan ook voor afspraak mag zijn," antwoordde ze koeltjes. Ze zou zich niet laten kennen en al helemaal niet tegenover zo'n apart geval als hij. Ja, ze was zich bewust van het feit dat zijn gedrag eerder erg flirterig was geweest, zo naïef was ze ook weer niet. In hoe verre dit speciaal naar haar gericht was, was haar echter niet duidelijk. Zoals altijd negeerde ze deze feitjes simpelweg en focuste zich op haar opgestelde doel. Iets waarmee ze zichzelf en haar zusje al langer mee in leven had gehouden. Eenmaal buiten het kasteel voelde ze zich wat meer op haar gemak. De zon scheen en hoewel zij anders was, was dit hetzelfde buiten als ze zich kon herinneren van het landschap om het kasteel heen. Masked vroeg haar of ze de jaagplekjes al kende en ze schudde haar hoofd. Tot nu toe had ze nog niet zo veel tijd gespendeerd aan jagen, maar meer aan de omgeving verkennen. Voornamelijk binnen het kasteel zelf. Dankzij haar conditie was het niet moeilijk hem bij te houden. "Waar gaan we eigenlijk heen?"

De pretlichtjes in zijn ogen waren niet te missen en dus wist ze niet wat er komen ging. Sociaal was ze nooit de beste geweest, goed genoeg om zich te kunnen redden, maar de rust van het alleen zijn stond haar meer aan. Light trok wat met haar oren toen hij het woordje prinses gebruikte. Hij had haar natuurlijk niet gekend als mens, daar lag het aan. Ontspannen, zo in dit nieuwe lichaam waarin ze zich nog niet helemaal thuis voelde, dat was geen makkelijke opgave. Net toen ze hem erop wilde aanspreken, stoof hij plots weg. Ze had enkele seconde nodig om te begrijpen wat hij hiermee bedoelde, maar schoot al snel achter hem aan. Ja, hij was snel, maar ze was geen keukenprinsesje geweest toen ze nog mens was. Haar lichaam werkte anders, maar haar spieren waren wel aanwezig. Met lange, snelle passen haalde ze weer wat afstand in, genoeg om hem duidelijk te kunnen zien, terwijl ze zorgvuldig lette op de bewegingen die ze maakte en een manier zocht om nog harder te kunnen gaan. Dit was Lightning Farron die hij uitdaagde en zelfs als kat was ze niet de eerste de beste poes die op straat tegen kwam.

Lightning merkte dat ze hem aan het inhalen was, waardoor er een lichte grijns rond haar lippen verscheen. Hij zou eens zien tegen wie hij een race begonnen was. Lang duurde het echter niet, want net toen ze bijna bij hem was, klapte hij vol tegen een boomstronk die uit het veld stak. Light hield meteen stil, nog wat door glijdend door de snelheid, waarna ze zich omdraaide en naar de zwarte kater toe liep. Hij lag wat versuft op de grond toen ze bij hem aankwam. Ze had ook niet anders verwacht, hij had een behoorlijke klap gemaakt. "Alles oke?" haar stem klonk zakelijk. Ze kende hem nog niet genoeg om echte bezorgdheid op te wekken. Light was altijd al heel zuinig geweest met haar emoties en dan vooral naar redelijk onbekenden. Natuurlijk liet het niet totaal koud, dus bleef ze geduldig wachten tot hij antwoord zou geven.

Lightning keek afwachtend toe hoe hij zich al kreunend omdraaide. Ze had haar voorzichtigheid even laten varen en dat was geen verstandige zet geweest. Nog voor ze wist wat er gebeurde, sprong de kater eerst op haar rug, waarna hij haar op de grond wist te krijgen en boven haar stond. Light gooide haar oren plat toen hij haar probeerde te kietelen. Eerst haalde ze uit, met een van haar poten en met een krachtige zet wrong ze zich los en ging op een afstandje staan. Haar rode staart was opgezet en zwiepte nijdig heen en weer, terwijl haar blauwe ogen, strak op hem gericht, zo koud leken te worden als ijs. Lightning had het niet op lichamelijk contact en al helemaal niet al het onverwacht kwam, van iemand die nagenoeg een vreemdeling was. Hij had al enkele lijnen overschreden, maar deze ging net een stapje te ver. Zelfs als kat zag ze er bloedserieus uit, misschien maakte het wel meer indruk dan ze had gedaan als mens. Snow was altijd bang geweest voor de keiharde blik, die vertelde dat als hij nog één miezerig dingetje verkeerd deed, hij haar vuist nogmaals zou zien. Deze situatie was niet anders, hoe vriendelijk de kater geweest mocht zijn.

Lightning bleef op haar plaats staan, spieren aangespannen om een eventuele volgende 'aanval' te voorkomen. De kater glimlachte en dat zinde haar helemaal niet. Het duurde even voor hij weer sprak, wat haar enkel wantrouwiger maakte. Zijn opmerking maakte het er niet beter op. Het klonk absoluut niet zoals hij normaal sprak tegen haar. Al was dat misschien wel anders dan voor hem normaal was. Ze zwiepte nogmaals met haar staart, een lichaamsdeel dat ze nog niet volledig onder controle had en dat nog altijd vreemd aanvoelde. Toen hij begon over haar poot keek ze even omlaag. Fout, slechte zet. Damn Farron, focus!. Opnieuw verraste hij haar door op haar af te komen en haar zogenaamde wondje te likken. Lightning voelde haar oren volledig plat schieten, waarna ze haar poot wegtrok en uithaalde. Nagels uitgeklapt, sloeg ze naar zijn wang, waarna ze zich naar voren worp om hem van zijn plaats te gooien. "Waar ben je mee bezig, Masked" perste ze tussen haar opeengeklemde kaken door. De enige manier waarop ze haar zusje had kunnen onderhouden, was door een baantje als soldier te nemen. Zeer ongebruikelijk, maar niemand uit haar omgeving had nog aan haar getwijfeld toen ze hadden gezien wat ze kon. Ander lichaam, maar dat kon niets veranderen aan zekere kwaliteiten op het slagveld. Dat ze nog niet helemaal was gewend aan het kat zijn, dat moest ze maar compenseren met ervaring.

Zijn antwoord maakte het er niet beter op. Het frustreerde haar mateloos dat ze zich nog niet zo thuis voelde in dit lichaam. Haar aanval had niet zo veel effect als dat ze gehoopt had. Het was alweer een tijdje geleden dat ze dit soort resultaten boekte in een gevecht, tijdens het begin van haar carrière. De zwarte kater schudde even, waardoor ze haar poten wat moest verzetten en ze er pijnlijk aan werd herinnerd dat ze dit nog niet helemaal onder de knie had. De poes deed een stapje achteruit, zette haar achterpoten stevig op de grond, haar nagels in de aarde onder haar geboord, kwam vervolgens weer op hem af en gaf hem een harde zet. Als dit niet zou werken moest ze het maar anders aanpakken, want het kleine beetje vertrouwen wat er eerst nog was geweest, was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Lightning miste en nam weer afstand waar ze met aangespannen spieren en een zwiepende staart bleef staan. Damn, come on Farron. Hij leek even te wachten voor hij weer iets zou doen. Ze wist niet meer zo goed wat ze nu van hem moest verwachten. Op zijn gelaat stond duidelijk spijt, maar dit kon allemaal geacteerd zijn om haar opnieuw af te leiden. Toen hij zich omdraaide was ze klaar om weg te springen. Hij wist haar echter opnieuw te verrassen en raakte haar in haar flank, waardoor ze op de grond viel. Weer hield hij haar op de grond geduwd en dat zinde haar helemaal niet. Zijn woorden maakte haar ook niet veel wijzer. Hij bleef maar hetzelfde zeggen en ze begreep niet waar hij in godsnaam op doelde. Ze rukte zich los uit zijn greep, sloeg opnieuw naar zijn hoofd en ging weer staan. "Ik heb geen idee wat voor een spelletje je met me probeert te spelen, Masked," zei ze kwaad, "maar ik ga er niet in mee." Zijn tegenstrijdige gedrag maakte hem geen echte bedreiging, hij had haar al lang iets aan kunnen doen als hij dat echt had gewild. Ze draaide zich om en begon in de richting van het kasteel te stappen. Hij was de commander, ze mocht haar kans in het kasteel niet verspelen. Normaal had ze door gevochten, maar ze zou niet meespelen met zijn vreemde spelletjes.

Lightning draaide zich wat geïrriteerd om toen ze hem hoorde roepen. Dat klonk in ieder geval weer als de Masked die ze een paar dagen geleden tegen was gekomen in het kasteel. Ze hield stil en draaide zich naar hem toe, haar blik nog altijd koud. "Dat hangt er vanaf," antwoordde ze. Hier hield ze dus niet van, zomaar handelen met de intentie goed te doen, zonder duidelijk te zijn. Als hij iets wilde, dan moest ie het maar gewoon zeggen. Zijn smekende blik deed haar niet veel, enkel die van Serah wist door te dringen en misschien af en toe die van Hope. Voor haar was hij nog altijd een buitenstaander en vertrouwen kwam langzaam. Niemand wandelde zomaar op haar af en was een vriend, enkelen wisten dat ondanks hun pogingen zelfs na een lange tijd niet eens te bereiken. Zijn vraag, die er luchtig uitkwam, deed haar, haar ogen iets vernauwen. "Opnieuw, dat hangt er vanaf." Dat was geen vraag die ze kon beantwoorden. De een deed het beter dan de ander en momenteel was hij niet op de goede weg.

Lightning draaide wat met haar oren terwijl ze wachtte op een antwoord. Hij constateerde dat hij niet zo goed bezig was. Het was hem dus wel opgevallen zijn gedrag van net haar totaal niet zinde. Niet iedereen wist die tekenen te zien helaas, zoals een zekere blonde reus die zich godzijdank niet hier bevond. Masked had haar dus blijkbaar uitgelokt om te kijken hoe goed ze kon vechten. Haar ogen bleven nog altijd strak op hem gericht staan, geen spoortje van amusement op haar gelaat te zien. "Ooit gehoord van gewoon vragen" kwam er op gebruikelijke toon uit. Als hij zo graag wilde dat zij haar trial haalde, had hij haar beter met rust kunnen laten of gewoon kunnen vragen om een vechttraining. Ze had kunnen weten wat voor vraag hij daarna zou stellen, gezien het niet gebruikelijk was dat een vrouw wat van vechten af wist, helaas. "Ik ben een soldier. Leidinggevende functie, lang niet de hoogste rang die er te behalen viel, maar ik zou gepromoveerd worden. Dat kan ik nu wel op mijn buik schrijven" haar stem klonk wat bitter bij de laatste zin. Het was in eerste instantie haar laatste redding geweest om zich aan te melden, maar ze was van haar werk gaan houden.

Plotseling leek hij heel enthousiast te worden en eerlijk gezegd wist ze niet waar hij het vandaan haalde. Zijn vraag maakte een boel duidelijk, alleen zou ze hem natuurlijk wel teleur moeten stellen. Dacht hij dan echt dat vechten als mens en vechten als kat hetzelfde was. Ja, ze had conditie, spieren en wist wel het een en ander, maar als ze moest beginnen over de technieken die ze niet meer kon toepassen. "Helaas kan ik je ze niet leren en zelf de meeste ook niet meer uitvoeren. Uiteraard leren soldiers 'battle technieken en battle moves', zoals jij het zo mooi noemt, voor hun eigen soort. Voor de meeste dingen moet je op twee benen staan, groter zijn en bovenal duimen hebben om bepaalde wapens te hanteren. Wapens die ik nu niet meer van de grond zou krijgen met dit armzalige kattenlichaampje van me" haar stem klonk ietwat bitter, maar veel emotie liet ze er niet in mee gaan. Het zat haar dwars, hoe kon het ook anders, maar op het moment en misschien wel voor de rest van haar leven, kon het niet anders. Ze was nog van plan om te gaan trainen in dit lichaam, maar de eerste dagen deed ze dat liever alleen.

Lightning rolde even met haar ogen toen hij haar vroeg of ze kon vechten als kat zijnde. Had hij haar net niet 'aangevallen' en had ze hem net niet verrast met de weerstand die ze hem had geboden? Natuurlijk was het lang niet zo goed als wat ze kon als mens, met haar bekende blazefire saber, een zwaard dat ze normaal bij zich had gedragen. "Je hebt net gezien dat je me niet zomaar neer krijgt, maar ik was van plan om me aan te passen en zelf te kijken wat ik hiermee kan" sprak ze kalmpjes. Ze doelde natuurlijk op haar nieuwe lichaam. Het was onzin om nog terug te vallen op alles wat ze al kon, enkel wat ze nog kon gebruiken. De rest was nutteloos. In plaats van het zoeken naar een manier om te blijven vechten zoals ze altijd gedaan had, was het beter om naar technieken te zoeken die paste bij haar nieuwe vorm. Masked begon weer te spreken, maar maakte zijn zin niet af. Light keek hem bedenkelijk aan, met wat een opgetrokken wenkbrauw had moeten zijn, om hem aan te geven dat hij zijn zin moest afmaken.