{Event} Look at the stars with me?

HOPE

Zijn poten liepen opgewekt over de stenen vloeren van het kasteel. Het was nu een paar dagen geleden sinds de vloek zijn lichaam had veranderd in die van een grijze kat en hij begon er steeds meer aan te wennen. Hij zou niet stoppen totdat hij wist hoe hij de vloek weer kon terugdraaien, maar tot die tijd wist hij dat hij er maar het beste van moest maken. Hij was in ieder geval niet alleen, de Farron sisters waren ook ergens in het kasteel in hun kattengedaante. Op dit moment was Hope op zoek naar Lightning Farron en hij had een brandende vraag voor haar. Geruchten over een schitterende sterrenhemel hadden zijn grote oren bereikt, met glinsterende vallende sterren die je vanaf de torens prachtig kon bekijken. En hij wilde er samen met Lightning heen, ze kon op dit moment wel een opbeuring gebruiken. Hij had ook zo zijn andere redenen om haar mee te vragen, maar hij wist dat als hij daar aan dacht hij de vraag nooit over zijn lippen zou kunnen verkrijgen. De kater stopte even toen hij de katin met de herkenbare blauwe ogen ontdekte en liep toen op haar af. "Hey Light," begroette hij haar zo luchtig mogelijk, maar toen het moment van de vraag naderde kreeg hij een plotselinge vreemd beklemmend gevoel in zijn keel. Hij haatte de warmte die zich over zijn wangen verspreidde. Gelukkig had hij nu een vacht om dat te verbergen. "Ehm.." Terwijl hij zich afvroeg waar hij moest beginnen, ademde hij even zachtjes in. "Ik heb gehoord dat er vanavond een heleboel vallende sterren te zien zijn vanaf de torens." Zijn ogen gleden even nerveus naar de grond, bang dat als hij nog langer naar haar afwachtende blik keek hij helemaal over zijn woorden zou struikelen. "En eh.. ik vroeg me af, of je misschien ook heen wou.." Met mij, met mij, zeg het dan, dacht hij, maar hoe langer hij hiermee wachtte des te gênanter hij het nog vond om te zeggen, dus besloot hij het uiteindelijk maar volledig weg te laten. Hij keek haar hoopvol aan, ze had het vast wel begrepen?

Enkele dagen waren voorbij gegaan en langzaam maar zeker begon ze te wennen aan haar nieuwe lichaam. Het was dan wel niet wat het ooit geweest was, met deze nieuwe behendigheid was ze sneller en leniger dan ooit. Al bleef de vraag hoe ze weer terug zou kunnen veranderen door haar hoofd gonzen. Zoals ze al op de eerste dag had besloten, volgde ze niet zomaar dit nieuwe pad wat voor haar was uitgelegd. Ze was geen pion die verzet werd door een macht, groter dan haar. Ze was haar eigen koningin en ze besloot zelf wel waar ze heen ging op het schaakbord, of daar vanaf.

Het kasteel was groot en dus spendeerde ze het meeste van haar tijd aan het onderzoeken van haar nieuwe omgeving. Zoekend naar plaatsen die haar in de toekomst van pas zouden komen, eventueel informatie die haar iets kon vertellen over hoe de vloek terug te draaien was. Er was genoeg te doen hier in het kasteel en op het landgoed eromheen. De flame point poes kwam net een hoek om gestapt, toen er een bekende lichtgrijze kater op haar pad verscheen. "Hey Hope," groette ze hem al even luchtig terug. Hij was een van de weinige die haar vertrouwen volledig had weten te winnen en mocht haar dus ook ongestoord 'Light' noemen. Hij begon na een korte pauze met spreken, waarna hij weer stil viel, alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Lightning keek hem vragend aan. Hij keek eventjes naar de grond voor hij zijn verhaal vervolgde. Zij zelf had ook wat over de sterren gehoord, maar was niet van plan te gaan kijken. Nu hij het haar vroeg had ze echter geen reden om nee te zeggen. Zij, Hope en Serah hadden al een tijdje niets meer samen gedaan. De hoopvolle blik in zijn ogen deed haar heel licht glimlachen, hij was nog steeds een open boek voor haar. "Ja, is goed," zei ze doodsimpel, ervan uitgaande dat Serah ook mee zou komen.

HOPE

Hope keek op en probeerde te ontdekken wat er achter haar glimlach schuil ging. Had ze hem door? Of vond ze dat hij belachelijk deed? Niks hiervan maakte echter nog uit toen ze zei dat het goed was. Op het gezicht van de grijze kater verscheen een uitdrukking alsof hij de loterij had gewonnen. Hij probeerde echter kalm te blijven, ook al leek zijn hart plotseling drie slagen sneller te gaan. "Tof! Dan zie ik je vanavond op de torens," miauwde hij, waarna hij zich omdraaide en nog even glimlachte voordat hij weer wegliep. Zijn passen waren een stuk lichter toen hij zich weer door de gangen verplaatste. Nu hij Lightning zover had gekregen met hem mee te gaan kon zijn dag niet meer stuk.

OOC: Timeskip doen?

Lightning knikte toen hij hun afspraak bevestigde. Vanavond in de hoogste torens van het kasteel. Ze was daar nog nooit geweest, maar het leek haar best een rustige plek. Rustig betekende meestal goed. De grijze kater glimlachte en draaide zich om, waarna zij hetzelfde deed en haar weg vervolgde. Misschien had ze zelf niet zo veel interesse getoond in de sterren, het feit dat ze hem er vrolijk mee had gemaakt zat haar wel goed. Daarnaast was het een goed moment om ook nog tijd met haar zusje door te brengen.

(Time skip) Het was avond, nog redelijk vroeg, maar ze had geen idee hoe ver de torens waren en ze wilde wel op tijd zijn zodat de andere twee niets van de sterren zouden missen. Met snelle passen stapte ze enkele trappen omhoog, tot ze in een gang kwam met enkele smalle trappen, die in een krul omhoog liepen. Ze wist dat ze al redelijk hoog zat, dus waarschijnlijk waren dit de trappen die naar de torens zelf liepen. Lightning besloot hier maar te wachten, gezien ze van hieruit meerdere kanten op kon.

HOPE

De avond was gevallen. Hope liep de trappen op om Lighting te ontmoeten, zodat ze samen naar de vallende sterren konden kijken op de torens. Gewoon sterrenkijken. De grijze kater zat nog teveel in een ontkenningsfase om het al een date te durven noemen, dus dacht hij daar niet aan en stelde hij zich gewoon voor dat ze als vrienden iets leuks gingen doen. Dat maakte de zenuwen echter niet minder en hij moest een aantal keer stil staan om niet over zijn eigen, lange poten te struikelen. Het was alsof hij zichzelf er nog eens extra bewust van wilde maken dat hij nog steeds niet helemaal aan zijn nieuwe lichaam gewend was en hierdoor werd het alleen maar moeilijker om zichzelf een houding aan te geven. Gelukkig werd zijn aandacht afgeleid toen hij op Lighting stuitte in één van de smalle gangen. Hij glimlachte scheefjes. Stipt op tijd, zoals altijd. "Ready?" vroeg hij toen hij haar eenmaal begroet had.

Lightning keek op toen ze voetstappen hoorde weergalmen door de gang waar ze in stond te wachten. Een later verscheen er een lichtgrijze kater met groene ogen. Het was nog altijd wennen, ze waren immers geen mensen meer, maar hem herkennen lukte al vanaf een afstand. Hope glimlachte en nadat ze elkaar hadden begroet vroeg hij haar of ze klaar was om naar boven te gaan. Light keek even naar de gang achter haar en besloot toen dat hij waarschijnlijk al met Serah afgesproken had vanuit welke toren ze naar de sterren zouden kijken. Anders had hij wel gezegd dat ze nog even moesten wachten op haar zusje. Vandaar dat Lightning knikte en richting de trap liep. Het was nog een redelijke klim met zo'n klein lichaam op die grote, stenen traptreden. Toen ze echter het torenkamertje bereikte en de lucht zag door de ramen, werden haar ogen iets groter. Ze had nooit veel aandacht geschonken aan dit soort dingen, maar zelfs zij moest toegeven dat het er spectaculair uitzag.

HOPE

Ze knikte en Hope liep met haar de trap op. Terwijl zijn ogen strak op de ongelijke, stenen treden bleven hangen, vroeg hij zich af hoeveel katten naar de torens zouden gaan. Misschien waren het zelfs alleen hij en Lightning.. Die gedachte deed hem even zachtjes naar lucht happen, waarna hij zijn kop schudde en zich toen weer focuste op de klim naar boven. Het licht van de maan sluimerde door de ramen toen ze het torenkamertje bereikte. Lighting's ogen werden groot wanneer ze naar buiten keek en Hope kon het niet laten te glimlachen. Het gebeurde niet vaak dat Lighting onder de indruk was.. Nu kon hij helemaal niet meer wachten om haar de sterrenhemel te laten zien. Hij liep opgewekt naar de oude houten trap die naar een kleine luik in het dak leidde. "Deze kant op," wenkte hij, waarna hij naar boven klom en toen zachtjes tegen het hout drukte met zijn voorpoten. Gelukkig was het niet zwaar, anders had hij nooit geweten hoe hij dit als kat had moeten doen. Hij ontmoette de frisse avondlucht en klom toen de hoogste etage van het kasteel op. Ze waren in ieder geval de eerste, zag hij. Hope's blik gleed verwonderd naar de glinsterende sterren die ze nu in de open lucht konden bekijken.

Lightning zag dat Hope op de oude houten trap af liep, waarboven een luik zat. Ze vroeg zich af of hij hier al eerder was geweest, gezien de vastberadenheid waarmee hij haar wenkte mee te komen. Ze volgde zonder er een verdere opmerking over te maken. Misschien waren hij en Serah hier al eens gaan kijken. Haar zusje en Hope waren altijd al goede vrienden geweest, dus het zou haar niets verbazen. Zelf had ze voornamelijk in haar eentje door het kasteel gelopen, niet opzoek naar mooie plekjes, maar om de omgeving een beetje in kaart te brengen. Bovenaan de trap zag ze Hope tegen het hout aan duwen met zijn voorpoten. Iets wat als mens zo simpel was geweest, bleek nu toch wel wat lastiger. Het luik ging echter wel open en de zilveren kater stapte de koele nachtlucht in, gevolgd door Light die even later het frame van het luik door stapte. Haar blauwe ogen schoten opnieuw naar de sterrenhemel boven hen, alleen deze keer was alles nog beter te zien. Lightning ging zitten en keek even opzij. "Hoe wist je dat dit hier was?" besloot ze toch maar te vragen.

HOPE

Zwijgend ging hij naast Lightning zitten en staarde hij naar de nachtelijke hemel. De schittering van de sterren schemerden zachtjes in zijn groene ogen en brachten hem voor een ogenblik terug naar herinneringen van vroeger. Toen hij nog een klein jochie was nam zijn moeder hem altijd mee naar dit soort dingen. Hij wist zich nog voor de geest te halen dat hij haar een keer had uitgelachen omdat ze dan altijd een wens ging doen. 'Dat is voor kleine kinderen, mam,' had hij gezegd. Hope glimlachte even en prevelde toen een zacht schietgebedje naar de hemel. Hij had nooit gedacht dat hij in dat soort dingen zou geloven, maar het bezoek aan dit kasteel had zijn volledige denkwijze erop veranderd. 'Hoe wist je dat dit hier was?' hoorde hij Lighting vragen. Hope keek op, twijfelde even en besloot het haar toen te laten zien in plaats van het uit te leggen. Hij wenkte even met zijn kop en liep toen naar de rand van de toren, waar hij zijn voorpoten op het gesteente zette en zich voorzichtig omhoog hees. Zijn blik viel op de verzameling van kleine, gele lichtjes in de verte, omrand door de uitgestrekte, donkere weilanden. "We zijn niet meer welkom in het dorp," murmelde hij zachtjes. "Maar, als ik het vanaf hier zie lijkt het net alsof ik er nog een deel van uitmaak, dan vergeet ik dat hele katgedoe voor even."

In plaats van iets te zeggen, wenkte hij haar. Ze stapte mee naar de rand en volgde zijn voorbeeld. Eens ze over de rand tuurde zag ze de kleine bundel van lichtjes in de verte. Haar adem bleef voor een moment in haar keel hangen. Bijna haar hele leven lag daar beneden, ver weg, onbereikbaar. Het enige wat ervan over was, was de aanwezigheid van Serah en Hope. Ondanks de knoop in haar maag, wist ze dat ze niet op zou geven. Haar ijsblauwe ogen gleden even naar de kater naast haar. Ze wist dat hij ook graag terug wilde naar hoe het was geweest. Er verscheen een klein glimlachje rond haar lippen, waarna ze hem even in zijn zij porde. "We vinden wel een oplossing." Haar stem klonk zeker als altijd. Ze liet haar lichaam terug zakken en ging weer zitten, naar de sterren boven haar turend.